A gobernabilidad de Ferrol

Hoxe remata unha etapa de pacto en Ferrol entre o PSOE e EU. As razóns están na prensa e non quero insistir. Só un par de reflexións.

En primeiro lugar, pese ó que diga Yolanda, Vicente Irisarri foi tremendamente paciente e tolerante coas loucuras e estrabagancias de EU, que ademais foron en aumento nos últimos meses (tirar a casa do Concello, o plantón á Raíña, as esixencias fronte ó presuposto). Todas elas parecen claramente deseñadas para probocar e exceder a paciencia de Vicente, que non tivo máis remedio que dar por rematado un pacto esgotador e inestable. Por exemplo, no Parlamento Galego, o Goberno nunca perdeu unha votación, a pesares de producirse discrepancias serias en non poucos asuntos, pero o diálogo e o compromiso có Goberno sempre se impuxo. Yolanda nunca entendeu esta obriga dun socio de Goberno.

En segundo lugar foron precisamente as Concellerías de EU as que fracasaron na súa xestión, e á vista está, os baches de Obras, os conflitos sectarios permanentes en Cultura, os conflitos laborais e a inoperancia en Persoal, e a ausencia absoluta en Muller. Quizais foi a presión deste fracaso de xestión o que precipitou a Yolanda á ruptura. Sempre é máis fácil predicar que dar trigo.

En terceiro lugar cabe destacar que no Pleno de onte, ademais do tema da Lei de Grandes Cidades, aprobáronse outros 3 asuntos: a reforma da Praza de Armas, as instalacións subterráneas da Praza de España e outro referente ás taxas. Cada un aprobouse cunha maioría diferente. Ese e Ferrol, unha cidade diversa, sen maiorías absolutas. Esta foi a situación da cidade nas últimas lexislaturas.

En cuarto lugar, confío absolutamente no futuro. Porque confío en Vicente, na súa capacidade de liderar o Goberno e a Cidade, porque conta ademais cun bo grupo municipal, e porque creo que pasada a euforia do PP destes días, terán que, ou deixar gobernar ou presentar unha alternativa. Confío en que nos diferentes grupos se antepoña o intres xeral da cidade sobre o cortoplacismo da revancha política.