Nucleares non grazas

Reproduzo aquí o meu artigo publicado polo Xornal de Galicia do día 18/06/09

Nucleares non grazas

A preocupación polo cambio climático, e o remate da vida útil das centrais nucleares, está a servir de apoio ós que defenden este tipo de produción enerxética. Reclámase un debate social sobre o futuro da enerxía nuclear, reclamación que comparto, pero sen trampas. Debemos comezar polo principio, e recoñecer que a enerxía nuclear non nace unicamente para cubrir necesidades enerxéticas, nace principalmente para dar sustento á carreira armamentística da Guerra Fría. Este dato podería ser indiferente, pero non o é, porque, razóns estratéxicas e de seguridade esconden unha historia ruinosa en termos económicos. Non é certo, como se afirma que a xeración de electricidade con centrais nucleares sexa máis económico que por outros medios. O custo de instalación dunha nova central acada os 7.000 millóns de €, mais que o custo de instalación de todo o resto de plantas existentes en España. E se engadimos os custos de mantemento, desmantelamento cando rematan a vida útil e os custos, ata o de agora indefinidos da xestión dos residuos, comprenderemos que as razóns do chamado “parón nuclear” teñen relación directa có fin da Guerra Fría e cós desorbitados custos deste tipo de produción eléctrica.

En relación á cuestión das emisións de CO2, dado que a enerxía nuclear xera menos do 20% da electricidade, pero queda ó marxe como emisor de CO2 todo o sector do transporte, para conseguir unha redución significativa das emisións teríamos que construír, a nivel mundial, 1500 centrais nos 60 vindeiros anos, contando as substitucións das que rematan o ciclo de vida e as novas. Dados os custes antes mencionados necesitaríamos, a nivel mundial, 10,5 billóns de €. Todos estes recursos investidos en enerxías renovables, en mellora das redes de distribución, en eficiencia enerxética, en novos vehículos de transporte limpos, resolverían amplamente xa non a substitución da enerxía nuclear senón tamén a utilización de enerxías fósiles.

Outro problema grave é a chamada “proliferación nuclear”, en definitiva, o control a nivel global da utilización do material, da tecnoloxía e dos usos nucleares. ¿Cales serían as garantías de seguridade nun proceso de expansión nuclear a nivel planetario? ¿Que países poderían acceder a ela e cales non? ¿Porque? ¿Quen o decidiría? As interrogantes son moitas, máis ben son certezas negativas se miramos os casos de Irán ou Corea do Norte.

O Presidente Zapatero é consciente de que o papel, a oportunidade de futuro de España, e tamén ó meu entender de Galicia, pasa por unha aposta firme, completa e decidida polas enerxías renovables. É a única posibilidade de ter independencia enerxética do petróleo, do uranio, ou do gas, e unha posibilidade certa de contar cun sector industrial competitivo a nivel mundial, contribuíndo ademais á redución de emisións de CO2. Non se trata de prescindir de ningún xeito de xeración dos existentes sen alternativa previa, senón de tomar a tempo as decisións que nos conduzan a un novo modelo enerxético, que por certo está directamente relacionado có anunciado cambio de modelo produtivo. Por último, o Parlamento Galego ten aprobada por unanimidade a desnuclearización de Galicia, pero como se están oíndo voces que reclaman a instalación dunha nova central nuclear na nosa terra, deixar claro que có meu voto non contan.