De Juana Chaos

Hoxe aparece en prensa unha foto impactante, unha persoa nun estado de deterioro físico evidente. Sexa quen sexa o suxeito, o certo é que a min impresionoume a imaxe.

Non cabe dúbida de que é un terrorista culpable de 25 mortes e que ademais non manifesta arrepentimento algún, polo que moralmente eu tampouco poido perdoarlle. Pero o arrepentimento non é un requisito legal ou formal para sair do cárcere, a xente sae cando remata a condea, e este home rematou a súa condea, e está no cárcere en prisión preventiva en tanto non se resolve un recurso sobre novos delitos que se lle imputan.

Non son un experto xurista, e non quero dende este blog cuestionar as decisións xudiciais, pero penso eu que si o obxecto da prisión preventiva é evitar a fuga, non parece que este home da foto esté como para votarse a correr, en todo caso podería ter arresto domiciliario.

Imaxinade que o recurso se resolve ó seu favor, que os delitos que se lle imputan se consideran xa xulgados e polo tanto queda en liberdade. ¿E si morre primeiro?. Xa sei que a folga de fame é voluntaria, pero cando a xusticia se percibe como rebancha non se fortalece, e polo menos a min deixame un sabor amargo.

Sempre lembro unha anécdota que me tocou vivir con Dionisia, unha das dirixentes das nais da praza de maio arxentinas. Bueno, Dionisia é de Cedeira, e durante a dictadura entraron na casa e levaron ó seu fillo e á súa nora. Nunca máis apareceron e así comenzou a súa loita.

Pois ben, éu coñecina cando veu a Galicia a facer campaña en apoio da iniciativa do Xuiz Garzón para encausar a dictadores arxentinos. Estábamos nunha rolda de prensa en Ferrol e ela explicou o seu caso persoal e a causa na que estaba comprometida con tanto dramatismo que os periodistas que tomaban nota expresaban a emoción e o dor nas súas caras.

Nas preguntas unha periodista preguntoulle con voz entrecortada: ¿Desexa vostede a pena de morte para os que mataron ós seus fillos?. Eu pensei que unha resposta afirmativa estaría xustificada polo sufrimento persoal; pero ela, ergueu a voz, apretou os puños na mesa e cravando os ollos na periodista díxolle: EU NON SON COMÁ ELES, EU QUERO XUSTICIA, NON VINGANZA.